|
|
103 ﺑﻧﻔﺷﮫ ﺑﻧﻔﺷﮫ ﺻﺑﺣدم اﻓﺳرد و ﺑﺎﻏﺑﺎن ﮔﻔﺗش ﮐﮫ ﺑﯾﮕﮫ از ﭼﻣن آزرد و زود روی ﻧﮭﻔت ﺟواب داد ﮐﮫ ﻣﺎ زود رﻓﺗﻧﯽ ﺑودﯾم ﭼرا ﮐﮫ زود ﻓﺳرد آن ﮔﻠﯽ ﮐﮫ زود ﺷﮑﻔت ﮐﻧون ﺷﮑﺳﺗﮫ و ھﻧﮕﺎم ﺷﺎم، ﺧﺎک رھم ﺗو ﺧود ﻣرا ﺳﺣر از طرف ﺑﺎغ ﺧواھﯽ رﻓت ﻏم ﺷﮑﺳﺗﮕﯾم ﻧﯾﺳت، زاﻧﮑﮫ داﯾﮫٴ دھر ﺑروز طﻔﻠﯾم از روزﮔﺎر ﭘﯾری ﮔﻔت ز ﻧرد زﻧدﮔﯽ اﯾﻣن ﻣﺷو ﮐﮫ طﺎﺳﮏ ﺑﺧت ھزار طﺎق ﭘدﯾد آرد از ﭘﯽ ﯾﮏ ﺟﻔت ﺑﮫ ﺟرم ﯾﮏ دو ﺻﺑﺎﺣﯽ ﻧﺷﺳﺗن اﻧدر ﺑﺎغ ﺧﺎک ﺑﺎﯾد ﺧﻔتھزار ﻗرن در آﻏوش ﺧوش آن ﮐﺳﯾﮑﮫ ﭼو ﮔل، ﯾﮏ دو ﺷب ﺑﮫ ﮔﻠﺷن ﻋﻣر ﻧﺧﻔت و ﺷﺑرو اﯾﺎم ھر ﭼﮫ ﮔﻔت، ﺷﻧﻔت
To the book |
|
|